Αμοργός, κατάδυση στην καρδιά του Αιγαίου

Φοράμε τον καταδυτικό εξοπλισμό την ώρα που το καΐκι πλησιάζει στην ακτή. Αφήνουμε τους τουρίστες να κατέβουν στο εξωτικό ερημονήσι Γραμβούσσα, στο γαλαζοπράσινο όρμο της Καλοταρίτισσας Αμοργού, και πέφτουμε απο την κουπαστή του σκάφους στο μπλε πέλαγος.

Ξεφουσκώνουμε τα τζάκετ και βυθιζόμαστε αργά κάθετα στο βυθό. Στην αρχή ο πυθμένας δε φαίνεται, μόνο το γαλάζιο νερό ολόγυρα, ίσα-ίσα με τη φωτεινή αντανάκλαση της ακτίνας του ήλιου που χάνεται προς το βάθος.

Τα μέτρα αυξάνονται, δέκα, είκοσι, και το μόνο που υπάρχει γύρω είναι απλώς το Αιγαίο. Στα τριάντα μέτρα ασπρίζει κάτι, η άμμος. Μετά τα μικρά φύκια, τα κοχύλια, κατεβαίνουμε, ακόμα… Υπάρχει πολύ φως, αλλά τα θερμά χρώματα έχουν τώρα χαθεί.

Καθόλου κόκκινο, καθόλου κίτρινο ή καφέ, τα ψάρια, οι πίνες, οι κόκκοι της άμμου, τα φύκια, οι πέτρες, όλα φαίνονται άσπρα ή μπλε, διάφοροι τόνοι: ανοιχτό θαλασσί, πιο γαλάζιο, πιο μοβ, πιο σκούρο μπλε… 53 μέτρα! Κρύο! Αγγίζω την άμμο. Είμαι στην καρδιά του πελάγους που έχω και εγώ στην καρδιά μου. Μέτρα και μέτρα το νερό, όλη η θάλασσα βρίσκεται ψηλά πάνω μας!

Κολυμπάμε προς την επιφάνειά της, απαγορεύεται η παραμονή πολλή ώρα σε αυτό το βάθος. ‘Ηδη από τα 45 μέτρα το νερό ζεσταίνει, αρχίζουν να φαίνονται πάλι τα χρώματα, καφεκίτρινοι οι σκάροι, πορτοκαλιές οι ανεμώνες.

Στα 20 μέτρα τα νερά είναι τόσο διάφανα, που θαρρείς με το χέρι σου μπορείς να φτάσεις τον καθρέφτη της επιφάνειας που γυαλίζει απο πάνω. Τώρα φαίνεται και το νησί, κολυμπήσαμε προς τη Γραμβούσσα,αναδυόμαστε στα τυρκουάζ νερά της ακρογιαλιάς και βγαίνουμε στον ήλιο.

Ξαπλώνω στο ζεστό βράχο. Πέρα απο ήλιο, βότσαλα και θάλασσα δε βλέπω κάτι άλλο. Τις επόμενες μέρες θα δω τις ομορφιές της Αμοργού, την άσπρη Χώρα, τα Κατάπολα, την Αιγιάλη, τα χωριά των κορυφών. Τώρα το μόνο που έχει σημασία είναι η νόστιμη αλμύρα του Αιγαίου στα χείλη μου, η γαλήνη του τόπου…